مرقد امام حسین (ع) برخلاف دیگر مرقد ها شش گوشه می باشد و به خاطر دفن شهدا در نزدیکی امام می باشد ...
چرا برخلاف ضریح و مرقد امان دیگر، ضریح مرقد مطهر سیدالشهدا(ع) شش گوشه ساخته شده است.
در این باره روایت های گوناگونی وجود دارد. اما مجموع این روایت ها و آن چه نزدیک تر به منطق به نظر می رسد، آن چیزی است که شیخ مفید(ره) در کتاب «الارشادات» آورده است. او در بخشی از این کتاب نام 17 نفر از شهدای بنی هاشم در روزعاشورا را ذکر کرده و نوشته است:«آنان پایین پای آن حضرت در یک قبر (گودی بزرگ) دفن شدند و هیچ اثری از قبر آنان نیست و فقط زائران با اشاره به زمین در طرف پای امام ـ علیه السّلام ـ آنان را زیارت می کنند و علی بن الحسین ـ علیهم السّلام ـ (علی اکبر) از جملة آنان است.برخی گفته اند: محل دفن علی اکبر نسبت به قبر امام حسین ـ علیه السّلام ـ نزدیک ترین محل است.»
در بعضی از روایات دیگر از جمله کتاب «کامل الزیارات» جعفر بن محمد قمی هم آمده است: «امام سجاد ـ علیه السّلام ـ (با قدرت امامت و ولایت) به کربلا آمد و بنی اسد را سرگردان یافت، چون که میان سرها و بدن ها جدایی افتاده بود و آنها راهی برای شناخت نداشتند، امام زین العابدین ـ علیه السّلام ـ از تصمیم خود برای دفن شهیدان خبر داد، آن گاه به جانب جسم پدر رفت، با وی معانقه کرد و با صدای بلند گریست، سپس به سویی رفت و با کنار زدن مقداری کمی خاک قبری آماده ظاهر شد، به تنهایی پدر را در قبر گذاشت و فرمود: با من کسی هست که مرا کمک کند و بعد از هموار کردن قبر، روی آن نوشت: «هذا قبر الحسین بن علی بن ابی طالب الّذی قتلوه عطشاناً غریباً»؛ این قبر حسین بن علی بن ابی طالب است، آن حسینی که او را با لب تشنه و غریبانه کشتند. پس از فراغت از دفن پدر به سراغ عمویش عباس ـ علیه السّلام ـ رفت و آن بزرگوار را نیز به تنهایی به خاک سپرد. سپس به بنی اسد دستور داد تا دو حفره آماده کنند، در یکی از آنها بنی هاشم و در دیگری سایر شهیدان را به خاک سپردند، نزدیک ترین شهیدان به امام حسین ـ علیه السّلام ـ فرزندش علی اکبر ـ علیه السّلام ـ است؛ امام صادق ـ علیه السّلام ـ در اینباره به عبدالله بن حمّاد بصری فرموده است: امام حسین ـ علیه السّلام ـ را غریبانه کشتند، بر او می گرید کسی که او را زیارت کند غمگین می شود و کسی که نمی تواند او را زیارت کند دلش می سوزد برای کسی که قبر پسرش را در پایین پایش مشاهده کند.
بنابراین به نظر می رسد گوشه های اضافی ضریح مطهر امام حسین(ع) محل دفن پسر بزرگ ایشان یعنی حضرت علی اکبر(ع) باشد و محل دفن نوزاد شش ماهه اباعبدالله الحسین(ع) یعنی علی اصغر(ع) نیز روی سینه پیکر مطهر امام حسین(ع) باشد.
دیدگانت پر اشک، لبانت خشکیده، سینه ات گداخته، قلبت شعلهور، روحت پرتلاطم، لیکن مهار نفست برمشت.
سرود ایمان بر لب، نوای توحید در کام، یاد خدا در دل، دستار پیامبر بر سر، کهنهپیرهن امانت مادر بر تن، بزم اشکواره در پیش.
ای حسین، ای رازدار منزل وحی؛ غم سرای خیمه هایت، سوزش قلب زنانت، گریهنوباوگانت، آه و سوز خواهرانت، العطش از دخترانت، عالمی را اشک ریزان میکند! .
.
.
ای حسین جان ای خون یزدان!
واژگان در چکامه شور تو ناتوان، شعر گویان در ستایش صبر تو حیران، و ادیبان دربیان ایثار تو سرگردان. .
.
.
ماه خون ماه اشک ماه ماتم شد / بر دل فاطمه داغ عالم شد
فرا رسیدن ماه محرم را به عزادارن راستینش تسلیت عرض میکنم .
.
.
ای وجودت عشق را معنای حسین / عالمی یک قطره تو دریا حسین .
.
.
پرسیدم:ازحلال ماه، چرا قامتت خم است؟ آهی کشیدوگفت:که ماه محرم است
گفتم : که چیست محرم ؟ باناله گفت : ماه عزای اشرف اولادآدم است .
.
.
السلام علیکم یااباصالح المهدى (عج) السلام علیک یاامین الله فى ارض وحجته على عباده
(یاصاحب الزمان آجرک الله) ماه محرم بر شما وعاشقان حسین تسلیت عرض مینمایم) .
.
.
اردوی محرم به دلم خیمه به پا کرد / دل را حرم و بارگه خون خدا کرد . .
.
.
محرم آمد و ماه عزا شد / مه جانبازی خون خدا شد
جوانمردان عالم را بگویید / دوباره شور عاشوار به پا شد . . . .
.
.
ای به دل بسته ، قدری آهسته / کن مدارا با ، زینب خسته . . . یا حسین مظلوم . . . .
.
.
یه جائیه تو دنیا همه براش می میرن / تموم حاجتا رو همه ازش می گیرن
بین دو نهر آبه ، یه سرزمین خشکه / شمیم باغ و لاله اش خوشبو ز عطر مُشکه
شبای جمعه زهرا زائر این زمینه / سینه زن حسینه ، یل ام البنینه . . . .
.
.
کاش بودیم آن زمان کاری کنیم / از تو و طفلان تو یاری کنیم
کاش ما هم کربلایی می شدیم / در رکاب تو فدایی می شدیم
السلام علیک یا ابا عبدالله . . . .
.
.
کربلا لبریز عطر یاس شد / نوبت جانبازی عباس شد . . . .
.
.
دیباچه ی عشق و عاشقی باز شود / دلها همه آماده ی پرواز شود
با بوی محرم الحرام تو حسین / ایام عزا و غصه آغاز شود .
.
.
نازم آن آموزگاری را که در یک نصف روز / دانشآموزان عالم را همه دانا کند
ابتدا قانون آزادی نویسد بر زمین / بعد از آن با خون هفتاد و دو تن امضا کند . . . .
.
.
باز محرم رسید، ماه عزای حسین / سینهی ما میشود، کرب و بلای حسین
کاش که ترکم شود غفلت و جرم و گناه / تا که بگیرم صفا، من ز صفای حسین . . . .
.
.
باز محرم شدو دلها شکست از غم زینب دل زهرا شکست
باز محرم شد و لب تشنه شد از عطش خاک کمرها شکست
آب در این تشنگی از خود گذشت دجله به خون شد دل صحرا شکست
قاسم ولیلا همه در خون شدند این چه غمی بود که دنیا شکست
محرم ماه غم نیست ماه عشق است محرم مَحرم درد حسین است .
.
.
هر دم به گوش می رسد آوای زنگ قافله / این قافله تا کربلا دیگر ندارد فاصله
حلول ماه محرم ، ماه پژمرده شدن گلستان فاطمه تسلیت باد . التماس دعا .
.
.
می گویید شیشه ها احساس ندارند. ولی هنگامی که با انگشت روی شیشه ی بخار گرفته نوشتم یا حسین آرام گریست ...
لزيارتكم السلامُ علي الحسين وعلي علي بن الحيسين و علي
اولاد الحسين و علي اصحاب الحسين
امام حسین ـ علیه السّلام ـ و روز عاشورا
وقایع روز عاشورا:
صبح روز عاشورا دو لشگر در مقابل هم صف آرایی کردند. لشگر امام با 32 سواره و 40 پیاده و لشگر عمر سعد با 30000 نفر. ابتدا حضرت ـ علیهالسّلام ـ سوار بر شترشان خطبه خواندند و دشمنان را نصیحت کردند و خود را به آنها شناساندند تا بدانند با چه کسی میجنگند.
در ضمن امام ـ علیهالسّلام ـ در پشت خیمهها خندقی کنده، در آن هیزم ریخته، و آن را آتش زدند تا دشمنان از پشت نتوانند حمله کنند.
تعداد یاران امام بنا بر نظر مشهور، 72 نفر بود؛ امّا آمارهای دیگری نیز همچون 79، 90، 139، 217، و 288 نفر نیز نقل شدهاند که به نظر مصنّف این کتاب، تعداد 139 نفر درست است که 106 نفر از غیر بنیهاشم و 33 نفر از بنیهاشم بودند؛ البتّه طبق نظری 72 نفر شمار شهدایی بودند که از مدینه همراه امام ـ علیهالسّلام ـ بودند و بقیه بعداً به امام اضافه شدند.
در این میان وقتی حر فهمید قضیه جنگ جدّی است، از کار خود پشیمان شد و به صورت مخفیانه به همراه پسرش به امام ـ علیهالسّلام ـ پیوست و امام ـ علیهالسّلام ـ نیز توبه آنها را پذیرفت. سپس حر روبهروی لشگر کفر ایستاد و آنها را سرزنش کرد. آنها حر را تیرباران کردند و حر برگشت.
عمر سعد برای آن که افتخار شروع جنگ را داشته باشد، تیری به طرف لشگر امام ـ علیهالسّلام ـ انداخت و جنگ گروهی آغاز شد. در این جنگ تعداد 50 نفراز سربازان امام ـ علیهالسّلام ـ به شهادت رسیدند. پس از آن، جنگ تنبهتن و دو نفره و چند نفره شروع شد که به این شرح است:
1. شهادت حر
او جنگ نمايانی كرد و پس از كشتن تعدادی از افراد دشمن، چون اسبش خسته شده بود، پياده جنگيد و بعد از بههلاكتفرستادن چهل و چند نفر شهيد شد. (در ضمن، فرزند حر نیز قبل از او در جنگ تن به تن شهيد گردید)؛
2. شهادت مسلم ابن عوسجه و حبیب ابن مظاهر
این دو یار صمیمی و قدیمی، پیرمردانی بودند که در کوفه زندگی میکردند.
امام ـ علیهالسّلام ـ با نامهای از جبیب دعوت کرد تا به کربلا بیاید و او به همراه خود، مسلم و افراد دیگری را (در تاریخ نگار روز 6محرم هم به این مطلب اشاره شد) فرمان امام ـ علیهالسّلام ـ را اجابت کردند. در روز عاشورا، ابتدا مسلم شهید شد و بعد حبیب قبل از نماز ظهر به او پیوست.
پیرمرد دیگری که حبیب او را نیز به همراه خود آورده بود، انس ابن حارث کابلی بود. او از یاران پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ در جنگ بدر و حنین بود که روز عاشورا در نهایت پیری با ابروانی سفید که روی چشمانش افتاده بود به کمک امام ـ علیهالسّلام ـ آمد و هجده نفر را کشته و سپس شهید شد.
3. جنادة ابن حارث انصاری اهل مدینه بود و در کنار امام ـ علیهالسّلام ـ جنگید تا شهید شد. پس از او پسرش به جنگ دشمن رفت و شهید گردید. بعد از شهادت پسر، سر او را به طرف مادرش انداختند که او آن را سوی دشمن انداخت؛ مثل مادر وهب که در روز پنجم به آن اشاره شد. سپس مادرش وارد جنگ شد و دو نفر را کشت که امام ـ علیهالسّلام ـ او را به خیمه برگرداند.
4. جون، غلام ابوذر حالا غلام امام ـ علیهالسّلام ـ شده بود. وقتی اجازه برای جنگ خواست، امام ـ علیهالسّلام ـ او را آزاد کرد و اجازه نداد. او پس از اصرار فراوان اجازه گرفت و 25 نفر را کشت و شهید شد.
5. حجّاج ابن مسروق اذانگوی امام ـ علیهالسّلام ـ بود که در جنگ تنبهتن شهید شد.
6. هفهاف ابن مهند یکّهسوار و دلاور شیعه و از ملازمان علی ـ علیهالسّلام ـ در جنگهای ایشان بود که پس از شهادت امام ـ علیهالسّلام ـ به کربلا رسید و چون کار را تمام شده دید، شمشیر کشید و به لشگر دشمن حمله کرد. عدّه زیادی از دشمنان را کشت و ظالمان وقتی دیدند به تنهایی از پس او برنمی آیند، از هر سو به او حمله کردند و با محاصره او را به شهادت رساندند.
7. سوید ابن عمرو پیرمردی بود که در اثر شدّت جراحات بیهوش شد و وقتی به هوش آمد که امام ـ علیهالسّلام ـ شهید شده بود. دوباره خنجر به دست گرفت و جنگید تا شهید گردید و او آخرین شهید کربلا بود.
شهدای بنیهاشم 1. حضرت علی اکبر سن ایشان را از 18 سال تا 27 سال نقل کردهاند. وقتی که امام ـ علیهالسّلام ـ به او اجازه میدان داد، امام ـ علیهالسّلام ـ خدا را شاهد گرفت که «خدایا تو شاهدی که شبیهترین مردم به پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ را سوی میدان میفرستم.» او 120 نفر را کشت. سپس برگشت و تقاضای آب کرد. امام ـ علیهالسّلام ـ در جواب فرمودند: «صبر کن! به زودی رسول خدا ـ صلّی الله علیه و آله ـ تو را سیراب خواهد کرد.» بعد از آن امام انگشتری خود را به او دادند تا بمکد و کمتر احساس تشنگی کند. او بعد از جنگ نمایانی شربت شهادت نوشید.
2. حضرت قاسم ابن الحسن نوجوانی بود که هنوز به سن بلوغ نرسیده بود؛ ولی آن قدر بزرگ بود که مرگ را از عسل شیرینتر میدانست. او در حال شهادت، زیر سم اسبها قرار گرفت و در آغوش امام ـ علیهالسّلام ـ به شهادت رسید.
فرزند دیگر امام حسن ـ علیهالسّلام ـ در کربلا «حسن مثنی» است که تازه با فاطمه، دختر امام حسین ـ علیهالسّلام ـ ازدواج کرده بود. او پس از آن که 17 نفر از دشمن را کشت، بیهوش شد. بعدها کسی او را درمان کرده و راهی مدینه نمود.
4. عبدالله اصغر فرزند دیگر امام حسن ـ علیهالسّلام ـ بود که او وقتی حضرت ـ علیهالسّلام ـ را تنها دید، به قتلگاه رفت و پس از آن که دستش قطع شد، در آغوش حضرت ـ علیهالسّلام ـ شهید شد.
4. عون و محمد دو فرزند نوجوان حضرت زینب ـ سلام الله علیها ـ بودند که به دستور پدرشان برای یاری امام ـ علیهالسّلام ـ آمده بودند. وقتی اجازه گرفتند، راهی میدان شده و ابتدا محمّد و سپس عون به شهادت رسیدند.
5. حضرت عبّاس وقتی حضرت ابوالفضل ـ علیهالسّلام ـ 34 ساله بزرگترین یار امام در بین بنیهاشم و پرچمدار امام ـ علیهالسّلام ـ تقاضای رفتن به میدان کرد، ایشان فرمود: «طفلان تشنهاند. اول آبی بیاور. بعد روانه میدان شو.»
پس از آن که برادران حضرت عباس ـ علیهالسّلام ـ به نامهای عبدالله، عثمان، و جعفر شهید شدند، هنگامی که آن حضرت روانه فرات شدند، 4000 نفر از دشمنان او را محاصره کردند. او با کشتن80 نفر محاصره را شکست و خود را به آب رساندند؛ امّا از آن نیاشامیدند؛ چون به یاد تشنگی امام ـ علیهالسّلام ـ و طفلان افتاده بودند. مشک را پر از آب کرد و راهی خیمهها شدند. در راه، ابتدا دست راستش و سپس دست چپش را قطع کردند؛ سپس با عمود آهنینی که بر فرقش زدند، او را به زمین انداختند و ایشان در این حال امام ـ علیهالسّلام ـ را صدا زدند و حضرت ـ علیهالسّلام ـ به کمک او آمدند و او در آغوش حضرت ـ علیهالسّلام ـ شهد شهادت نوشیدند.
6. عبدالله رضیع کودکی بود که در روز عاشورا به دنیا آمد. هنگامی که امام ـ علیهالسّلام ـ میخواستند به میدان بروند، او را بوسیدند و او در آغوش امام ـ علیهالسّلام ـ با تیر دشمن شهید شد.
7. علی اصغر مشهور است که شش ماهه بود. حضرت او را به سوی لشگر دشمن آورد تا برایش طلب آب کند؛ امّا ظالمان با زدن تیر سهشعبه به گلویش او را به شهادت رساندند.
8. حضرت امام حسین ـ علیهالسّلام ـ
بعد از این که همه یاران امام ـ علیهالسّلام ـ به شهادت رسیدند، امام ـ علیهالسّلام ـ در نوبتهایی با اهلبیت، حضرت سجاد ـ علیهالسّلام ـ، حضرت زینب ـ سلام الله علیها ـ و دیگران وداع کردند که هر کدام جانسوزتر از دیگری بود؛ سپس امام ـ علیهالسّلام ـ به سراغ لشگر دشمن آمده و بار دیگر برای اتمام حجّت خود را معرّفی کردند و از لشگر ظلم در مورد خود گواهی گرفتند که همه او را میشناسند.
امام در جنگ تنبهتن با شجاعتی وصفناپذیر یکیک آنها را به درک واصل کردند تا این که در اثر تشنگی و خستگی زیاد ایستادند تا کمی استراحت کنند. ظالمی با سنگ سر ایشان را زخمی کرد و وقتی امام ـ علیهالسّلام ـ برای پاککردن خون سرشان پیراهن را بالا آوردند، ظالم دیگری تیر بر سینه مبارکشان زد.
تیر آن چنان بر پیکر امام ـ علیهالسّلام ـ فرو رفت که ایشان تیر را از پشت بیرون آوردند و خونشان مانند ناودان جاری شد. در این هنگام ضعف بر بدنشان غلبه کرد و ایشان در جای خود بودند و حرکت نمیکردند. ظالمان هم از ترس این که قاتل اصلی حسین ـ علیهالسّلام ـ باشند، مدّتی طولانی جلو نیامدند تا آن که شمر ملعون کار با 12 ضربه سر ایشان را از بدن جدا کرد. لعنت خدا بر شمر و همه ظالمان به اهل بیت ـ علیهم السّلام ـ.
شیعیان در بزرگداشت شهدای کربلا، هر روز از دهه اول ماه محرم را مختص به یکی از بزرگان این نهضت جاویدان می دانند.
روز اول محرم : مسلم ابن عقيل عليه السلام
روز دوم محرم : ورود کاروان به کربلا ( وروديه )
روز سوم محرم : حضرت رقيه عليها السلام
روز چهارم محرم : حضرت حر و اصحاب عليهم السلام - طفلان زينب عليهما السلام
روز پنجم محرم : اصحاب و عبدالله ابن الحسن عليهم السلام
روز ششم محرم : حضرت قاسم ابن الحسن عليه السلام
روز هفتم محرم : روضه عطش و علي اصغر عليه السلام
روز هشتم محرم : حضرت علي اکبر عليه السلام
روز نهم محرم : روز تاسوعا - حضرت ابوالفضل العباس عليه السلام
روز دهم محرم : روز عاشورا - حضرت ابا عبدالله الحسين عليه السلام - حضرت زينب عليها السلام و شام غريبان